-
1. Cover
-
2. Getuigen zijn
-
3. Pinksterquiz
-
4. Woestijntijd
-
5. Interview met Arjan Lock
-
6. Beam the Light
-
7. Geloofsworsteling homo's
-
8. EO docs
-
9. Mis het niet
Waarom zouden we rondom Pinksteren alleen maar opgewekte artikelen lezen? Ook dan kan je leven weleens voelen als een woestijn. Net zoals Jezus die de heilige Geest ontving bij zijn doop, maar daarna veertig dagen werd verzocht in de woestijn. Hoe houd je het uit in zo’n woestijntijd? In de nieuwe Eva geeft stiltetrainer Mirjam van der Vegt 7 tips hoe je hiermee om kunt gaan. We geven er hier 3 weer.
Vanuit mijn werk als stiltetrainer pelgrimeer ik stukken met mensen op – mensen net als ik; en we vinden elkaar in onze woestijn. Hoe meer je ronddwaalt in deze woestijnen, leert voelen wat de getijden op de dorre vlakte met je doen, hoe meer je ontdekt. Je komt erachter hoe je een oase op het spoor komt, hoe je toch in leven blijft en hoe je kunt genieten van zonsopgang en -ondergang, midden in de modder. Je leert hoe belangrijk het is om te huilen, te voelen en je niet altijd wat aan te trekken van goedbedoelde adviezen – als je dus niets kunt met dit artikel en wat erin staat, gooi het aan de kant en kies een route die wel bij jou past! Want iedereen gaat op zijn eigen wijze door de woestijn en de lessen van de ander hoeven zeker niet de jouwe te zijn. Ook wanneer je niet in de woestijn loopt op dit moment (je ligt net lekker op je strandstoel te genieten van een heerlijke vakantie), kan het toch goed zijn om deze survivalkit eens door te lezen; al is het maar om een klein beetje te begrijpen en te ontdekken hoe zo’n woestijn eruit kan zien voor een ander. De lessen hieronder zijn van verschillende woestijngangers – ieder met hun unieke verhaal.
Jouw woestijn is uniek. Natuurlijk zijn er misschien duizend anderen die deze ziekte of deze rotsituatie ook hebben meegemaakt, maar die anderen zijn jou niet. Het heeft niet zoveel zin om jouw situatie steeds met een ander te vergelijken; de ene keer zal de vergelijking misschien positief uitvallen, maar een dag later weer negatief. Bovendien vergelijken we ons eigen dieptepunt vaak met het hoogtepunt van iemand anders. Mensen luisteren vaak autobiografisch naar je verhaal. Ze herkennen er delen in van zichzelf en weten hoe jij je voelt. Maar kloppen hun aannames wel? Heb jij ook behoefte aan geruststelling op dit moment of wil je dat iemand anders jouw wanhoop juist respecteert? We hebben als mens verschillende behoeftes en die behoeftes kunnen ook op verschillende momenten weer anders zijn. In deze dorre unieke woestijn is het daarom van essentieel belang dat je mensen vindt die durven door te vragen over wat jij nodig hebt op dit moment. Mensen die kunnen luisteren naar jouw unieke verhaal.
Je ontdekt in de woestijn dat mensen wat omzichtiger met je omgaan. Ze lijken soms wel bang voor je. Dat komt omdat jouw lijden raakt aan het lijden in de ander: het verdriet van de ander confronteert je met de verdrietige delen in jezelf. Daarom is het veel makkelijker voor een buitenstaander om met een oplossing te komen, of jou een ‘schop onder je kont’ te geven. Dat verdriet moet nou toch we eens over zijn! Maar soms is het gewoon nog niet over en dat mag. Sterker nog: neem je ruimte voor rouw en verdriet. Psycholoog Susan David ervaart dat we als mensen soms lijden onder de hardvochtige tirannie van de positiviteit. Veel mensen drukken hun vervelende emoties weg, maar wanneer emoties genegeerd worden, groeien ze juist. Opgekropte pijn komt vroeg of laat bovendrijven en wie betaalt daar dan de rekening voor? David noemt emoties de data van je behoeftes: het is belangrijk om er nieuwsgierig naar te kijken en ze te onderzoeken, want ze vertellen je iets over een betekenisvol leven. Je emoties mag je leren onderscheiden. Luisteren naar je emoties betekent niet dat je ze altijd moet gehoorzamen – je kunt jezelf wel met compassie en genade behandelen in tijd van verdriet. Anderen beslissen niet voor jou wanneer de woestijn voorbij is – ze kunnen wel een stuk met je meelopen in je woestijn.
In de woestijn regent het weinig. De grond is kaal en schraal. Toch groeien er planten – zo ontdekte Elise Brouwer. Zij leed lange tijd aan depressies en schreef daar een boekje over, getiteld Woestijnregen. De titel van dit boek deed ze op toen ze zelf de woestijn van Israël bezocht en ontdekte dat die plek vol leven is. Er groeien en bloeien ontelbare kleine plantjes. Wat een wonder dat er bloei mogelijk is op de kale zandvlakte. Die plantjes happen heel wat stof, maar blijken taai en sterk en in staat de schaarse regen op te slaan. Ook in haar eigen leven kwam zij een onverwoestbare vreugde op het spoor: de vreugde van God, die verder gaat dan blijdschap. “Zonder de woestijn zou ik mijn eigen kiemkracht niet hebben herkend. Juist daar ontdekte ik dat onder alle dorheid, droogheid en het stof een zaadje lag te wachten om tot bloei te komen.”
De andere vier punten die worden benoemd zijn: Houd vast aan goede gewoontes, Stilstand is een hele vooruitgang – bewaak je grenzen!, Laat God vooropgaan in jouw woestijn, Luister eerlijke muziek – een opwekkingslied is niet altijd opwekkend.
Tekst: Mirjam van der Vegt | Beeld: Magda Rinkema
Dit is een gedeelte van een artikel uit het magazine Eva. Meer lezen?
Vraag een gratis proefnummer van Eva aan!
DE VUURPROEF
Doe de pinksterquiz!
PERSOONLIJK INTERVIEW
EO-directeur Arjan Lock over werk, geloof en menselijk falen
Google+
Uw naam
Uw e-mail adres
Naam ontvanger
E-mail adres ontvanger
Uw bericht
Nog meer mooie artikelen van de EO lezen? Meld je aan voor ons gratis online-magazine en ontvang elke twee maanden Het Beste van de EO in je mailbox. Laat je inspireren, reageer of win mooie prijzen!
Voornaam
Tussenvoegsel(s)
Achternaam
E-mailadres *
Er is nog geen reactie geplaatst