“In 2014 trouwde ik met David,” vertelt Damaris Boogerd (33). “Een gezinnetje: dat wilden we dolgraag. En misschien ooit nog eens een hond als de kinderen oud genoeg zouden zijn. Maar na een jaar bleek onze kinderwens moeilijker in vervulling te gaan. Het was het begin van een ziekenhuistraject. Toen ook 2016 niet het jaar bleek te zijn dat het lukte, besloten we in januari 2017 een hondje te nemen. Ik móést ergens voor zorgen, die drang was zo sterk!” Damaris en David schrijven zich in voor een nestje goldendoodles: een kruising tussen een golden retriever en een poedel. Een hypoallergeen, slim en sociaal hondje – maar wel eentje met een maandenlange wachtlijst. “Tot onze verbazing kregen we een paar dagen later al een telefoontje,” weet Damaris nog. “Ons verhaal sprak aan: we mochten meteen een hondje uitkiezen!”
Drie weken later hebben Damaris en David een puppy in huis. Al snel raken ze aan hem verknocht. Damaris: “David en ik zeggen regelmatig tegen elkaar: wat als we Marley niet hadden? Dan was het leven zoveel minder leuk geweest. Maar ook: dan zouden de teleurstellingen en emoties rondom de medische mallemolen zoveel heftiger zijn. Nu ga ik bij elke teleurstelling naar Marley, geef hem een dikke knuffel en denk: ik ben zo blij met hem in mijn leven. Marley is mijn troost en uitlaatklep.”
“Het zou toch gek zijn als je níét rouwt om een dier waar je zo van gehouden hebt?”
Verontwaardiging klinkt door in de stem van GZ-psycholoog Nienke Endenburg. Ze is gespecialiseerd in de relatie tussen mens en dier. In haar praktijk behandelt ze cliënten met rouwproblematiek rondom hun huisdier. “Hond, konijn of papegaai: welk dier het ook is, het maakt niet uit voor de intensiteit van je verdriet. Het enige wat telt, is hoe sterk de band was en de manier waarop het dier is gestorven. Veel liefde geeft ook veel verdriet. Dan zou het toch raar zijn als je daar – hup! – meteen overheen was? En hoe minder je erover kunt praten met anderen, hoe langer het verwerken van dit verlies duurt.”
Drie jaar geleden moest Antoinnette Scheulderman (44) haar hond Bubbels totaal onverwacht laten inslapen. De ruwharige dwergteckel was “een goed humeur op pootjes”, vertelt Antoinnette met een glimlach. “Een ontzettend gek beest, waar ik zo om kon lachen. Ze maakte me altijd weer blij.” Ze zucht. “Hadden ze maar iets kunnen doen om Bubbels te helpen. Al had ik mijn huis moeten verkopen, ik zou het ervoor over hebben gehad.”
“Waar ik kwam, was Bubbels,” blikt Antoinnette terug. “Mijn hond was 24/7 bij mij, dus het is een enorm gemis als dat opeens wegvalt. En dat deed gewoon fysiek pijn, zo veel verdriet had ik. Ik mis haar nog elke dag, maar gelukkig voelt het nu niet meer alsof er een kartelmes door mijn lichaam snijdt (…) ‘Ben je nu nóg bezig met je hondje?’ vragen mensen weleens. Zó vreemd vind ik dat. Voor mij was het verschrikkelijk dat mijn hond doodging. Maar dat mag van veel mensen niet.”
In haar gelijknamige boek Dan neem je toch gewoon een nieuwe (uitgeverij Lebowski) schrijft Antoinnette openhartig over haar verdriet om haar hond én interviewt ze zowel BN’ers als deskundigen over de liefde voor hun huisdier.
Tekst: Arianne Ramaker
Dit is een ingekort artikel uit het magazine Visie. Meer lezen?
Vraag een gratis proefnummer aan van Visie aan!
TV PROGRAMMA
Proef Eenzaamheid
FOTOREPORTAGE
Zwerven door Irak met fotograaf Ruben Timman
Google+
Uw naam
Uw e-mail adres
Naam ontvanger
E-mail adres ontvanger
Uw bericht
Nog meer mooie artikelen van de EO lezen? Meld je aan voor ons gratis online-magazine en ontvang elke twee maanden Het Beste van de EO in je mailbox. Laat je inspireren, reageer of win mooie prijzen!
Voornaam
Tussenvoegsel(s)
Achternaam
E-mailadres *